O conto de nunca acabar

Que desastre! Case un mes sen volcar comentarios das dúas últimas reunións... A verdade é que non se dá feito. En fin hoxe traballo duplo. Comezo polo que lembro da sesión na que comentabamos as lecturas de Made in Galiza (Séchu Sende) e Pájaros de América (Lorrie Moore). Aínda bo foi que non convidamos a Séchu para que nos falase da súa obra, porque a valoración foi moi negativa. Non é cousa de seguir facendo sangue. Creo que só Chus e mais eu significamos que este tipo de literatura tamén é necesario, máxime nun contexto lingüístico como o noso. En canto aos relatos seleccionados de Lorrie Moore, estivemos de acordo en que, como Carver e Salter, indaga na soidade das parellas, nos desaxustes do desexo cotián, nos reversos tenebrosos que a enfermidade impón na vida... Sempre desde unha visión claramente feminina, móstranos unha vez máis o languidecer do soño americano. Que es más de lo que puedo decir de ciertas personas; Arre, borriquito, vamos a Belén; La agencia inmobiliaria; e Gente así es la única que hay por aquí: farfullar canónico en oncología pediátrica foron os relatos seleccionados. Sen dúbida o que máis impactou foi Gente..., do que Ramón soubo ver que é un volta de torniqueta a aquel outro de Carver (Parece una tontería): o conto de Moore é, se cabe, máis dolorosamente perverso, pois non indaga tanto no fenómeno da morte do fillo, senón que nos deixa a dor suspendida da enfermidade. Tamén apreciamos o humor negro presente en contos como Que es más..., (con esa estraña relación que manteñen nai e filla) ou en La agencia inmobiliaria (a casa das pragas). O conto americano brilla con luz propia.