O conto de nunca acabar

"Un poeta pódeo soportar todo. O que equivale a dicir que un home o pode soportar todo: Pero non é verdade: son poucas as cousas que un home dá soportado. Soportar de verdade. Un poeta, en cambio, pódeo soportar todo. Con esta convicción crecemos. O primeiro enunciado é certo, pero conduce á ruína, á loucura, á morte". Velaí queda iso. Bolaño dixit. Este é o inicio dun dos contos integrados en Llamadas telefónicas. aínda que non é dos propostos para a súa lectura, nel albiscamos o compromiso que Bolaño ten coa literatura: insobornábel, incuestionábel. Supoño que xa comprobaríades que nos seus contos hai moitas referencias literarias (Sensini, Henri Simon Leprince, Una aventura literaria...) e tamén moitas claves autobiográficas (El Gusano, Detectives, Compañeros de celda...), pero, sobre todo, hai neles unha pegada propia, un estilo diferenciado que o converteu nestes últimos anos no autor latinoamericano favorito da xente nova.