O conto de nunca acabar

Xa vedes: era para facer unha única entrada, pero, ao final, decanteime por non lle restar méritos a Lázaro Covadlo. Que vos pareceu? Humor negro, surrealismo en estado puro. Na contraportada da miña edición defíneno con acerto: "Vivir é atravesar un tenso aramio sobre o baleiro. Os personaxes destes relatos sábeno moi ben: como funambulistas sen rede miran cara abaixo sabendo que a cotidianeidade agocha un lado invisíbel e tenebroso. Pero, que outra cousa poden facer? Condicionados polas circunstancias, non teñen máis remedio que tratar de evitar a ameaza que supoñen os buratos negros".

Relatos como Honor al buen servicio o Nadie desaparece del todo, son auténticos paradigmas do absurdo. Cuando la tarde se inclina é en certa maneira unha pesquisa policíaca, pero a súa deriva final case o converte nun conto político. Mucho cuero fálanos da loucura, mentres que Nadie apagaba la luz nos remite ao clásico xénero de terror. Agora decídeme vós de que trata Agujeros negros...