O conto de nunca acabar

Manuel Rivas espera por nós. Sen dúbida, trátase do escritor máis internacional da literatura galega actual. Traducido hoxe a moitisímas linguas, o seu avatar literario curiosamente comezou no mundo do xornalismo (no que aínda segue desde unha xanela con magníficas vistas que lle concede EL PAÍS) e no da poesía. Tardou un chisco en se decantar pola prosa, pero, cando o fixo, foi para triunfar incuestionabelmente.

O día que propuxemos esta lectura houbo (mellor dito: eu notei) un certo desencanto. Desde quen expresou que o que lera deste autor non lle gustara moito (Adela) até quen (coma min) subliñou que en ocasións lle parece excesivamente sensibleiro. Sen embargo, debo dicir que a súa relectura non me defradou en absoluto. E iso que tiña certo medo a que me caese das mans... En Que me queres, amor? hai contos redondos. O que lle dá título á colección, A lingua das bolboretas, Só por aí ou Carmiña merecen, en por si, figurar en calquera antoloxía que se prece do relato galego contemporáneo. Pero non quero anticiparme. Mañá tócavos falar a vós.

Por outra banda, supoño que lembraredes que, cando o outro día falabamos de Ferrín, vos comentaba que me encantaría que lle metésemos o dente a Arraianos e que se non o propuxera en primeira instancia fora por medo a que nos resultase un óso demasiado duro de rillar. Partindo de Torga, relín eses relatos esta semana e debo rectificar. Non podemos renunciar ao mellor escritor galego vivo, obxecto estes pasados días dunha homenaxe en Vigo (sempre que vexo homenaxes a escritores vivos, dáme mala espiña -malo como o demo, penso-, pois a nosa é unha sociedade que lles rende tributo ou aos mortos ou aos moi enfermos). Así que, aínda que no programa figuraba como única referencia o libro Bichos de Miguel Torga, paréceme oportuno combinar tamén algúns relatos de Novos contos da montanha, e enlazar pola raia co terríbel mundo ferriniano.