O conto de nunca acabar

Confirmado: a secta Tizón conta con nov@s adept@s e algún que outro detractor. Ese culto mistérico que profesan os incondicionais de Eloy Tizón (entre os que me conto) acaba de incorporar ás súas ringleiras tres seguidoras incombustíbeis: María, Natalia e, sobre todo, Adela. Confesou que lera La vida intermitente catro veces. Tizón crea fortes adiccións. O seu lirismo abanéanos. A súa ollada consegue conmovernos. Até Ismael (o detractor que quedou a durmir co libro entre as mans) recoñece que algún conto -Escenas en un pic-nic- mesmo lle gustou. Chus mantivo unha certa equidistancia: sabe apreciar a poesía na súa prosa pero di sentirse máis recompensada con aqueles relatos (como En cualquier lugar del atlas) nos que se identifica mellor unha trama. Eu, finalmente, declarei a miña identificación xeneracional co relato Velocidad de los jardines, un canto á mocidade perdida concibido sen deixarse prender pola sensiblería.

En canto a Cristina Fernández Cubas, apenas demos afondado no seu mundo particular. Só uns poucos léramos os seus relatos. A Chus resultoulle algo monotemática e tivo a sensación de repetición. Ismael abundou nesa mesma idea, pero indicou que para el ese ambiente opresor, cheo de espazos repetidos, ten encanto. Destacou entre os que máis lle gustaran Mi hermana Elba. Eu decanteime por El ángulo del horror e La ventana del jardín.