O conto de nunca acabar

Sei que non teño perdón. A reunión que paso a comentar en primeira instancia hoxe, 24 de abril, tivo lugar o pasado 2 de abril. É dicir: antes das vacacións. Despois veu Grönholm, Grönholm e máis Grönholm e non che estaba o forno para moito bolo... Impresións que lembro daquela posta en común? Sobre todo unha: encantouvos o humor de Hipólito G Navarro. Isma xa é un declarado admirador, pero creo que foi do agrado de tod@s. Contos fantasticamente surrealistas como Sucedáneo: pez volador; exercicios de estilo como A buen entendedor o ¿El tren para Irún, por favor?; relatos sorprendentes como Inconvenientes de la talla L ou birollos como Mi mujer al lado de mi mujer ( a conto desta leria aínda botamos unhas risas); historias duras como a de Los frutos más dulces... En fin, voume sentindo como esas cadeas de televisión que cando practican a contraprogramación é cando máis éxito teñen. Inicialmente estaba previsto ler só a Pisón (unha vez que descartáramos Los girasoles ciegos) e o pobre pasou sen pena nin gloria por máis que eu (usando de parapeto a Vila Matas) defendín a calidade dun conto como Siempre hay un perro al acecho e a proximidade familiar co relato La ley de la gravedad. Esta defensa simplemente mitigou un pouco o escandaloso resultado do partido: Pisón, 2 ( e iso que xogaba na casa) - Navarro, 7. E paso xa á seguinte entrada...