O conto de nunca acabar

Murado entra no club con paso temesiño. Ninguén daba un peso por el e, sen embargo, superou con nota a batalla. Até o momento, da literatura galega contemporánea, só Ferrín pasara con éxito a peneira dos nosos lectores. O club soubo apreciar o retrato verídico do horror instalado ás portas da nosa casa occidental.

Pero maior conmoción aínda causou esa atmosfera perigosa (de medo, segundo confesaban Adela e María) que aniña nos relatos de El temor del cielo. Sin destino: a nai que aborrece a súa filla. Los gemelos: incesto homosexual nunha sociedade de tanto benestar que incomoda. La vieja vanidosa: o virus do medo, como di Ismael Serrano na súa canción. Estes foron os relatos que máis nos gustaron e neles vimos sinais evidentes de literatura xermánica. Eu dixera na presentación da lectura que íamos asistir a unha maneira de narrar fría como un témpano de xeo, tremendamente lacónica, con frases breves traballadas até a extenuación... E así foi.