Si, queremos saber. Agora que se acaba o curso gostariamos de saber o que pensastes, que vos passou pola cabeza, que sentiche, como liche, que encontrache que non procurases ou que procurabas que non encontrache... Para axudarnos, responde este pequeno cuestionario nos comentarios. É suficiente con colocar o número da pergunta e a resposta ao lado.
Obrigados!!
Obrigados!!
- Por que decidiche que ías participar nunha actividade do clube de lectura do instituto?
- Sabías en que consistía un club de lectura?
- Axudouche a información que se proporcionou desde o instituto?
- Que expectativas tiñas antes de comezar?
- Cumpríronse as túas expectativas?
- Que opinas das obras propostas?
- Cal foi a que máis che gustou e por que?
- Cales dirías que son os aspectos positivos desta iniciativa?
- E os negativos?
- Que suxestións farías de cara a continuar o vindeiro curso?
- Outras propostas .
Murado entra no club con paso temesiño. Ninguén daba un peso por el e, sen embargo, superou con nota a batalla. Até o momento, da literatura galega contemporánea, só Ferrín pasara con éxito a peneira dos nosos lectores. O club soubo apreciar o retrato verídico do horror instalado ás portas da nosa casa occidental.
Pero maior conmoción aínda causou esa atmosfera perigosa (de medo, segundo confesaban Adela e María) que aniña nos relatos de El temor del cielo. Sin destino: a nai que aborrece a súa filla. Los gemelos: incesto homosexual nunha sociedade de tanto benestar que incomoda. La vieja vanidosa: o virus do medo, como di Ismael Serrano na súa canción. Estes foron os relatos que máis nos gustaron e neles vimos sinais evidentes de literatura xermánica. Eu dixera na presentación da lectura que íamos asistir a unha maneira de narrar fría como un témpano de xeo, tremendamente lacónica, con frases breves traballadas até a extenuación... E así foi.
Que desastre! Case un mes sen volcar comentarios das dúas últimas reunións... A verdade é que non se dá feito. En fin hoxe traballo duplo. Comezo polo que lembro da sesión na que comentabamos as lecturas de Made in Galiza (Séchu Sende) e Pájaros de América (Lorrie Moore). Aínda bo foi que non convidamos a Séchu para que nos falase da súa obra, porque a valoración foi moi negativa. Non é cousa de seguir facendo sangue. Creo que só Chus e mais eu significamos que este tipo de literatura tamén é necesario, máxime nun contexto lingüístico como o noso. En canto aos relatos seleccionados de Lorrie Moore, estivemos de acordo en que, como Carver e Salter, indaga na soidade das parellas, nos desaxustes do desexo cotián, nos reversos tenebrosos que a enfermidade impón na vida... Sempre desde unha visión claramente feminina, móstranos unha vez máis o languidecer do soño americano. Que es más de lo que puedo decir de ciertas personas; Arre, borriquito, vamos a Belén; La agencia inmobiliaria; e Gente así es la única que hay por aquí: farfullar canónico en oncología pediátrica foron os relatos seleccionados. Sen dúbida o que máis impactou foi Gente..., do que Ramón soubo ver que é un volta de torniqueta a aquel outro de Carver (Parece una tontería): o conto de Moore é, se cabe, máis dolorosamente perverso, pois non indaga tanto no fenómeno da morte do fillo, senón que nos deixa a dor suspendida da enfermidade. Tamén apreciamos o humor negro presente en contos como Que es más..., (con esa estraña relación que manteñen nai e filla) ou en La agencia inmobiliaria (a casa das pragas). O conto americano brilla con luz propia.
Se nos fiásemos do nosso espíritu literario teríamos que dicir que o noso grupo de lectura está tocado polo fado, o destino fatal á maneira da traxedia grega impide que nos reunamos todas e todas co libro lido. Ou non podemos máis que a metade, ou os libros non rulan, ou non todas conseguimos atacar as mesmas lectura. Portanto, aínda estamos ás voltas con Bernardo Atxaga.
Non desistimos, Obabakoak esperános e en breve estaremos aquí contando as nosas impresións.
Londres provocou moito mal. Ausencias numerosas na reunión do xoves, 23 de abril. Só Isma e Adrián deron mantido o pavillón do alumnado nese día do Libro, pero fixérono con gallardía, aportando comentarios incisivos como consumados lectores que xa son. A eles dous o mundo descrito por Carver co seu seco estilo (na acertada visión de Isma) resultoulles excesivamente abafante, sen saídas. Comentamos que, en cuestión de estilo, a poda e peneira que practicou o seu editor Gordon Lish puido agocharnos o verdadeiro autor dos seus primeiros contos, pero nos relatos de Catedral xa Carver non se mostrou tan sumiso ante as propostas de Lish. Chus recoñeceu que o degustara máis nunha segunda lectura e Natalia na dualidade Carver-Salter decantouse claramente polo primeiro, por saber apreixar instantes de realidade, captar instantes de emoción verdadeira, representar fielmente as nosas miserias e grandezas... Cando eu falei de que ambos autores plasmaban a decadencia do imperio, Natalia mostrouse en desacordo. Tiven que puntualizar que me expresara mal: debín dicir que ambos describen a ruína do soño americano ou, como hoxe titulei, o lado escuro dese soño. Pero Ismael tíñao claro desde un principio: para el Salter xa era un ídolo desde que anticipáramos a lectura de La última noche, pero agora contos como Platino, Cuánta diversión, El don o Los ojos de las estrellas viñeron reafirmar a súa admiración, sobre todo pola volta sorprendente que lles sabe dar aos finais.
Sei que non teño perdón. A reunión que paso a comentar en primeira instancia hoxe, 24 de abril, tivo lugar o pasado 2 de abril. É dicir: antes das vacacións. Despois veu Grönholm, Grönholm e máis Grönholm e non che estaba o forno para moito bolo... Impresións que lembro daquela posta en común? Sobre todo unha: encantouvos o humor de Hipólito G Navarro. Isma xa é un declarado admirador, pero creo que foi do agrado de tod@s. Contos fantasticamente surrealistas como Sucedáneo: pez volador; exercicios de estilo como A buen entendedor o ¿El tren para Irún, por favor?; relatos sorprendentes como Inconvenientes de la talla L ou birollos como Mi mujer al lado de mi mujer ( a conto desta leria aínda botamos unhas risas); historias duras como a de Los frutos más dulces... En fin, voume sentindo como esas cadeas de televisión que cando practican a contraprogramación é cando máis éxito teñen. Inicialmente estaba previsto ler só a Pisón (unha vez que descartáramos Los girasoles ciegos) e o pobre pasou sen pena nin gloria por máis que eu (usando de parapeto a Vila Matas) defendín a calidade dun conto como Siempre hay un perro al acecho e a proximidade familiar co relato La ley de la gravedad. Esta defensa simplemente mitigou un pouco o escandaloso resultado do partido: Pisón, 2 ( e iso que xogaba na casa) - Navarro, 7. E paso xa á seguinte entrada...
Está claro que o noso grupo de lectura está condenado a ter un éxito seguido dun fracaso. A metade do grupo esqueceu a última reunión, a metade da outra metade, non leu os contos propostos... Portanto, reunión fallida. Isabel Allende e Ángeles Mastretta non emocionaros ás nosas lectoras, mais tendo en conta que a maioría non as leron, digamos que non é responsabilidade da súa literatura.
Para a próxima xuntanza temos unh nova proposta:
Obabakoak,de Bernardo Atxaga.
Confirmado: a secta Tizón conta con nov@s adept@s e algún que outro detractor. Ese culto mistérico que profesan os incondicionais de Eloy Tizón (entre os que me conto) acaba de incorporar ás súas ringleiras tres seguidoras incombustíbeis: María, Natalia e, sobre todo, Adela. Confesou que lera La vida intermitente catro veces. Tizón crea fortes adiccións. O seu lirismo abanéanos. A súa ollada consegue conmovernos. Até Ismael (o detractor que quedou a durmir co libro entre as mans) recoñece que algún conto -Escenas en un pic-nic- mesmo lle gustou. Chus mantivo unha certa equidistancia: sabe apreciar a poesía na súa prosa pero di sentirse máis recompensada con aqueles relatos (como En cualquier lugar del atlas) nos que se identifica mellor unha trama. Eu, finalmente, declarei a miña identificación xeneracional co relato Velocidad de los jardines, un canto á mocidade perdida concibido sen deixarse prender pola sensiblería.
En canto a Cristina Fernández Cubas, apenas demos afondado no seu mundo particular. Só uns poucos léramos os seus relatos. A Chus resultoulle algo monotemática e tivo a sensación de repetición. Ismael abundou nesa mesma idea, pero indicou que para el ese ambiente opresor, cheo de espazos repetidos, ten encanto. Destacou entre os que máis lle gustaran Mi hermana Elba. Eu decanteime por El ángulo del horror e La ventana del jardín.
Pois si, con certo retraso. A resaca electoral (ou, máis ben, unha considerábel depresión) impediume dar conta da nosa última reunión. O xoves pasado analizabamos fundamentalmente os relatos de Torga e Méndez Ferrín. Se digo fundamentalmente é porque tamén incorporamos os contos La última noche (James Salter) e Los perros de Tesalónica (Kjell Askildsen). Estes dous últimos inserímolos para nos orientar sobre o gusto dos participantes de cara ás próximas lecturas. A maneira de narrar -fría, distante- do americano e do noruegués encandilou ao persoal. Así que case seguro que teremos que afondar máis nestes dous autores e, ao mesmo tempo, cobramos a seguridade de que outros, como Carver, van funcionar ben dentro do Club.
En canto aos dous autores orixinalmente propostos, tiramos as seguintes conclusións:
a) Non lles resultou especialmente dificultoso ler os orixinais portugueses de Bichos e Novos contos da montanha. Simplemente reclamaron unha maior concentración á hora da súa lectura.
b) O mundo de Torga énos moi próximo.
c) Resaltáronse contos como Nero (a tenrura), Tenorio (a fachenda), Miura (o medo) ou Repouso (a violencia). Destacouse, ademais, a percepción de que os caracteres descritos en Bichos parecen ter unha referencia inmediata en persoas concretas.
d) De Ferrín admiramos o dominio do idioma e recoñecemos o profundo alento poético da súa prosa.
e) Preguntámonos como é posíbel que un autor da súa categoría sexa un perfecto descoñecido alén das nosas fronteiras.
f) Entre todos os contos propostos do seu libro Arraianos gustaron especialmente Medias azuis e Botas de elástico. Sen embargo, custou entrar no mundo en paralelo de Adosinda horrorizada.
Para rematar entregamos as dúas próximas lecturas: Todos los cuentos (Cristina Fernández Cubas) e Velocidad de los jardines (Eloy Tizón). Trátase de dous dos máis distinguidos renovadores do conto en español a finais dos noventa. A ver se gozades con eles!
A reunión de lectura que tíñamos programada para o 2 de Marzo fica adiada para o día 17 do mesmo mes por problemas loxísticos.
Polo que lembrade, o martes 17 de Marzo, ás 4.30 horas, reunímonos na biblioteca María Mariño do IES Virxe do Mar para falar de Ángeles Mastretta e Isabel Allende.
Boas lecturas.
Mima! Hoxe foi un non-parar. Utilizamos ao pobre Manolo Rivas como chivo expiatorio das nosas teimas particulares. Chus e mais eu tentamos unha tímida defensa, pero vímonos desde o primeiro momento superados polo "ardor guerreiro" d@s demais. Cubrimos o expediente comentando aqueles relatos que máis nos gustaran (ou que menos nos desgustaran) e pasamos ao que foi o cerne da reunión: unha longa disquisición sobre o mercadeo editorial, os intríngulis dos best-sellers, o tedioso das lecturas escolares, a ausencia dos clásicos nas recomendacións do profesorado, a tendencia xeral a se acomodar na literatura xuvenil (ou mesmo infantil)... En fin, non deixamos títere con cabeza. E, aínda que mantemos a Torga e Ferrín como próximas lecturas, decidimos incorporar o relato A última noite de James Salter e tamén vou engadir Os cans de Tesalónica de Kjell Askildsen, por probar se estes autores conectan co universo do noso club.
Manuel Rivas espera por nós. Sen dúbida, trátase do escritor máis internacional da literatura galega actual. Traducido hoxe a moitisímas linguas, o seu avatar literario curiosamente comezou no mundo do xornalismo (no que aínda segue desde unha xanela con magníficas vistas que lle concede EL PAÍS) e no da poesía. Tardou un chisco en se decantar pola prosa, pero, cando o fixo, foi para triunfar incuestionabelmente. O día que propuxemos esta lectura houbo (mellor dito: eu notei) un certo desencanto. Desde quen expresou que o que lera deste autor non lle gustara moito (Adela) até quen (coma min) subliñou que en ocasións lle parece excesivamente sensibleiro. Sen embargo, debo dicir que a súa relectura non me defradou en absoluto. E iso que tiña certo medo a que me caese das mans... En Que me queres, amor? hai contos redondos. O que lle dá título á colección, A lingua das bolboretas, Só por aí ou Carmiña merecen, en por si, figurar en calquera antoloxía que se prece do relato galego contemporáneo. Pero non quero anticiparme. Mañá tócavos falar a vós.
Torga e Ferrín
Por outra banda, supoño que lembraredes que, cando o outro día falabamos de Ferrín, vos comentaba que me encantaría que lle metésemos o dente a Arraianos e que se non o propuxera en primeira instancia fora por medo a que nos resultase un óso demasiado duro de rillar. Partindo de Torga, relín eses relatos esta semana e debo rectificar. Non podemos renunciar ao mellor escritor galego vivo, obxecto estes pasados días dunha homenaxe en Vigo (sempre que vexo homenaxes a escritores vivos, dáme mala espiña -malo como o demo, penso-, pois a nosa é unha sociedade que lles rende tributo ou aos mortos ou aos moi enfermos). Así que, aínda que no programa figuraba como única referencia o libro Bichos de Miguel Torga, paréceme oportuno combinar tamén algúns relatos de Novos contos da montanha, e enlazar pola raia co terríbel mundo ferriniano.
Mereceu a pena esperar, despois de darnos este longo prazo para facer a lectura, o resultado da reunión foi moito máis interesante.
Dos contos seleccionados houbo dous que nos gustaron especialmente, A esfinxe sen secreto polo misterio da personaxe principal, a fluidez na narración e o ambiente misterioso. Foi, sen dúbida, o noso preferido.
O outro foi A pantasma de Canterville. Pareceunos moi divertido, unha forma de tratar o mundo do sobrenatural con un humor ao que non estabamos afeitas. Alén diso, a linguaxe que parece sacada doutra época resultounos interesante, ainda que a algunha das lectoras lle pareceu un pouco rollo.
Aproveitamos que hoxe víramos unha obra de teatro baseada neste conto para descubrir todas as cousas da obra que non nos gustaron e as moitas do conto que si. Porque ao final, a obra non estaba mal pero deixounos un pouco decepcionadas.
Non quere dicir que os outros contos non nos gustasen, pero fixéronnos sufrir máis. O natalicio da infanta é unha historia moi cruel, contada con unha lixeireza que fai máis duro o final e O crime de lord Arthur Saville fíxonos desesperarnos un pouco por todo o que tardaban en pasar as cousas.
De forma global, podemos dicir que gostamos do libro. Pero como sempre, non só falamos deste libro, falamos da fantasía, dos seres imaxinarios, das diferencias entre ler un libro e ver a peli, do moito que nos gustan as edicións ben feitas... E de moito máis!
Para a próxima reunión, que será o 3 de Marzo, como sempre ás 16:30 na biblioteca María Mariño, vamos ler unha selección de contos de Cuentos de Eva Luna de Isabel Allende e Mujeres de ojos grandes de Ángeles Mastretta.
Isabel Allende.
A escritora Isabel Allende ten páxina oficial, polo que en vez de contarvos cousas sobre ela enviámosvos alí.A súa literatura participa de moitas das características dese movimento coñecido como "realismo máxico", e senón o credes, vede o que di sobre os soños:
"Hay que darle importancia a los sueños, a las premoniciones, al instinto. Hay veces que, para mí, es más importante lo que soñé por la noche que lo que vi durante el día. Yo siempre he tenido esa especie de intuiciones, y tanto a mis hijos como a mis nietos, siempre los soñé antes de que nacieran."
Ángeles Mastretta
.
Nunha entrevista que lle fixeron na revista Babab, Ángeles Mastretta dicia isto: 
."Sólo los besos son más placenteros para los conversadores que las palabras, tal vez porque una conversación es lo más parecido a una historia de amor"
Esta cita di moito da súa paixón polas palabras, demostrada tanto nas súas novelas como nos libros de contos. Destes últimos, escollemos algúns do libro Mujeres de ojos grandes, unha verdadeira homenaxe ás mulleres que nalgún momento da súa vida saíron das normas e do que se esperaba delas.
Esperemos que os desfrutedes.
Xa vedes: era para facer unha única entrada, pero, ao final, decanteime por non lle restar méritos a Lázaro Covadlo. Que vos pareceu? Humor negro, surrealismo en estado puro. Na contraportada da miña edición defíneno con acerto: "Vivir é atravesar un tenso aramio sobre o baleiro. Os personaxes destes relatos sábeno moi ben: como funambulistas sen rede miran cara abaixo sabendo que a cotidianeidade agocha un lado invisíbel e tenebroso. Pero, que outra cousa poden facer? Condicionados polas circunstancias, non teñen máis remedio que tratar de evitar a ameaza que supoñen os buratos negros".
Relatos como Honor al buen servicio o Nadie desaparece del todo, son auténticos paradigmas do absurdo. Cuando la tarde se inclina é en certa maneira unha pesquisa policíaca, pero a súa deriva final case o converte nun conto político. Mucho cuero fálanos da loucura, mentres que Nadie apagaba la luz nos remite ao clásico xénero de terror. Agora decídeme vós de que trata Agujeros negros...
"Un poeta pódeo soportar todo. O que equivale a dicir que un home o pode soportar todo: Pero non é verdade: son poucas as cousas que un home dá soportado. Soportar de verdade. Un poeta, en cambio, pódeo soportar todo. Con esta convicción crecemos. O primeiro enunciado é certo, pero conduce á ruína, á loucura, á morte". Velaí queda iso. Bolaño dixit. Este é o inicio dun dos contos integrados en Llamadas telefónicas. aínda que non é dos propostos para a súa lectura, nel albiscamos o compromiso que Bolaño ten coa literatura: insobornábel, incuestionábel. Supoño que xa comprobaríades que nos seus contos hai moitas referencias literarias (Sensini, Henri Simon Leprince, Una aventura literaria...) e tamén moitas claves autobiográficas (El Gusano, Detectives, Compañeros de celda...), pero, sobre todo, hai neles unha pegada propia, un estilo diferenciado que o converteu nestes últimos anos no autor latinoamericano favorito da xente nova.
Tendo en conta o éxito da segunda reunión (baixas do 20% e un 90% de non lectura), decidimos adiar a lectura de A pantasma de Canterville e outros contos para a seguinte.
Será o 6 de Febreiro, ás 4.30, e esperamos que esta vez o éxito sexa completo.
Para ese día, leremos mínimo as seguintes historias:
A pantasma de Canterville.
O crime de lord Arthur Saville.
O natalicio da infanta.
A esfinxe sen segredo ou O príncipe feliz.
Para ir familiarizándonos coa lectura e co autor, aquí vos queda esta foto de Óscar Wilde.
Entradas más recientes Entradas antiguas Inicio
Suscribirse a:
Entradas (Atom)